Η φιλάνθρωπη πράξη είναι κατάθεση ψυχής και δεν χρειάζεται διαφήμιση από τους επώνυμους .
«ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ» & «ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ» δεν είναι αυτοί που διαθέτουν ένα μικρό μέρος του αμύθητου πλούτου τους (που πιθανό να αντιστοιχεί σε μερικά εκατομμύρια ευρώ) προς όφελος της κοινωνίας, διατυμπανίζοντας τις δωρεές και τις αγαθοεργίες τους και επιζητώντας τη δόξα, την προβολή, την αναγνώριση και την επιβράβευση , για να την θυμίζουν όταν χρειάζεται να αποκομίσουν φορολογικά οφέλη.
Το Κράτος θα έπρεπε να είναι πάνω από όλους και όλα και όχι να φέρεται σαν επαίτης για να καλύπτονται δημόσιες δαπάνες και πρώτες ανάγκες , για να δημιουργούνται προϋποθέσεις συναλλαγής και συμψηφισμού και ευτελισμού θεσμών και Κράτους Δικαίου.
Όταν το Κράτος είναι ανήμπορο για παράδειγμα να επανδρώσει τομείς της Υγείας με κατάλληλο εξοπλισμό, ανήμπορο να επανδρώσει με θέρμανση τα σχολεία , ανήμπορο να επανδρώσει με γραφική και μηχανολογική ύλη τις δημόσιες υπηρεσίες τότε πρέπει κάποιοι να διαφημίζουν τις πράξεις των και να θυμίζουν ποιοι είναι πίσω από το Κράτος για να ελέγχουν τους πάντες και τα πάντα.
Η γνήσια φιλανθρωπία εμπεριέχει το στοιχείο της θυσίας / στέρησης κάποιου σημαντικού, για τον φιλάνθρωπο, αγαθού και πηγάζει από άδολη Αγάπη και όχι από οποιουδήποτε είδους σκοπιμότητα η ιδιοτέλεια.
Είναι δυστυχώς πολύ λίγοι αυτοί και αποτελούν την εξαίρεση. Αυτοί όμως οι λίγοι (θανόντες και μη) αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση και έχουν κερδίσει την ευγνωμοσύνη όλων μας, δωρίζουν ανώνυμα ή με τα αρχικά τους και αποκαλύπτονται μετά θάνατον.
Οι πιο αξιέπαινοι από όλους, έστω κι αν «χρηματικά» λίγα μπορούν να προσφέρουν, είναι αυτοί που προσφέρουν στην απάμβλυνση του ανθρώπινου πόνου από άλλες επάλξεις.