Η συνεχής παραβίαση εφαρμογής του άρθρου 240 ΚΠολΔ σε βάρος συγγενούς ομάδας διαδίκων δεν μπορεί να είναι το «ΕΡΓΑΛΕΙΟ» ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗΣ ΖΗΜΙΑΣ.
Τα ισχύοντα για το άρθρο 240 ΚΠολΔ και η εφαρμογή στο ΕΦΕΤΕΙΟ :
– Στην κατ` έφεση δίκη, η επαναφορά ισχυρισμών δια των εγγράφων προτάσεων στο εφετείο, με γενική αναφορά στις πρωτόδικες προτάσεις ή με ενσωμάτωση του κειμένου αυτών, στις προτάσεις του εφετείου, δεν αρκεί ούτε είναι νόμιμη.
– Το άρθρο 240 ΚΠολΔ ορίζει ότι “για την επαναφορά ισχυρισμών που υποβλήθηκαν σε προηγούμενη συζήτηση στο ίδιο ή ανώτερο δικαστήριο, αρκεί η επανυποβολή τους, με σύντομη περίληψη και αναφορά στις σελίδες των προτάσεων της προηγούμενης συζήτησης, που τους περιέχουν οι προτάσεις της προηγούμενης συζήτησης προσκομίζονται, απαραιτήτως, σε επικυρωμένο αντίγραφο”.
– Επιβάλλεται η τήρηση της διαδικασίας του άρθρου 240 ΚΠολΔ , για τους αυτοτελείς πραγματικούς ισχυρισμούς, που προβάλλονται στο δικαστήριο της ουσίας, με τις έγγραφες προτάσεις.
ΤΡΟΠΟΙ ΠΑΡΑΒΙΑΣΗΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ του άρθρου 240 ΚΠολΔ , στο ΕΦΕΤΕΙΟ :
Ο Δικαστής στο ΕΦΕΤΕΙΟ παραβιάζει την ΔΙΚΟΝΟΜΙΑ όταν δέχεται ενστάσεις και ισχυρισμούς , που δεν επαναφέρθηκαν νομότυπα (κατά το άρθρο 240 ΚΠολΔ, με τις προτάσεις) και στον δεύτερο βαθμό.
Πολύ περισσότερο, υπάρχει έκθεση Δικαστή όταν δέχεται ενστάσεις και ισχυρισμούς ερημοδικασθέντος στο Εφετείο.
Δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι όταν δικαστήριο παρά το νόμο λαμβάνει υπόψη του πράγματα που δεν προτάθηκαν ή δεν λαμβάνει υπόψη πράγματα που προτάθηκαν και έχουν ουσιώδη επίδραση στην έκβαση της δίκης. Δικαστικά παράδοξα, συνήθως εμφανίζονται σε υποθέσεις που σχετίζονται με μεγάλου αντικειμένου διαφορές και για αυτό πρέπει να ελέγχονται, να στιγματίζονται , για να μην υπάρχει έντονη η αίσθηση της αυθαιρεσίας και κατάχρησης εξουσίας και ιδιαίτερα η αίσθηση της εργαλειοποίησης της Δικαιοσύνης για την εξυπηρέτηση του Πελατειακού Κράτους.
Όταν ο Δικαστής γνωρίζει ότι , σύμφωνα με τον Νόμο και την Νομολογία η , κατόπιν ερημοδικίας, μη νομότυπη επαναφορά των προτάσεων και των ισχυρισμών , συνιστά παραβίαση της διατάξεως του άρθρου 240 ΚΠολΔ [ΑΠ 76/2022] και παρόλα αυτά δέχεται τις προτάσεις του ερημοδικούντος διαδίκου τότε δεν μιλάμε για Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας αλλά για ΠΑΡΑΔΙΚΟΝΟΜΙΑ προκειμένου να επέλθουν βλαβερές συνέπειες σε πολίτη επ’ ωφελεια τρίτου ή τρίτων.
Ο πολίτης δεν απευθύνεται στην Δικαιοσύνη για να γίνει μέσο και πηγή εξυπηρέτησης αναγκών και συμφερόντων τρίτων, μέσω εφαρμογών άτοπων και δικονομικών «πειραγμένων» εξισώσεων.
Σε περιπτώσεις παραβιάσεων της δικονομίας προς πρόκληση ζημίας, για να μην ευθύνεται το Δημόσιο αντικειμενικά , τα πειθαρχικά όργανα πρέπει να λειτουργούν, να επιλαμβάνονται.
Οι πολίτες πρέπει να εμπιστεύονται την ελληνική Δικαιοσύνη και να μην επηρεάζονται από τα μεμονωμένα κρούσματα, τα οποία δεν έχουν την αξία που τους προσδίδεται.
Είναι νομικά περίεργο δικαστής να γνωρίζει ότι , σύμφωνα με τον Νόμο και την Νομολογία, η κατόπιν ερημοδικίας, μη νομότυπη επαναφορά των προτάσεων και των ισχυρισμών , συνιστά παραβίαση της διατάξεως του άρθρου 240 ΚΠολΔ που ιδρύει τον λόγο αναιρέσεως του άρθρου 559 αριθμός 8 ΚΠολΔ και παρόλα αυτά να δικάζει και να δέχεται τις προτάσεις ερημοδικούντος διαδίκου.